PENGE po'ng ISANG DAAN

"Tay! penge po pera! :D" masaya at positibong sabi nya.

"Saan mo gagamitin ang pera?" sagot ng nauna.

Ano na nga ba ang mabibili o kayang i.avail ngayon sa isandaan? Gumawa tayo ng listahan. (uhhhhhhm. pasensya na nag.iisip lang)

• isandaang kendi at lollipop (tingnan natin kung di rereklamo sweet tooth mo)
• dalawang meal sa karinderia ni Mang Isko
• sampung beses na pamasahe sa jeep
• pambili ng tatlong Precious Hearts Romance (PHR) na pocketbooks (P35 yung isa, me kulang ka pang P5 - utang nalang muna pero dapat marunong kang magbayad ah?)
• pitong oras sa internet cafe ni Manang Sekwang
• AT MARAMI PANG IBA!!!  (kayo na bahalang dumagdag. baka abutin kasi tayo ng kailan man kung lahat na ilalagay natin) :P

Alam ko andami niyo pang naiisip na pwedeng mabibili sa isandaan na pera. Pero hindi talaga yun ang gusto kong bigyan ng tuon. (pasensya na at niligaw ko pa kayo ng sandali sa totong paksa. HAHAHA.)

Ganito kasi yun! Pasukan na naman diba? Syempre naman kahit papaano, sana may bago kang gamit na pwede mong isuot o para man lang maging komportable ka sa pagpasok sa skwela. Yun yun eh! Tapos wala pala. (ang saklap ng buhay dito na linya. 911 nalang?) 

Apat (4) na taon na akong studyante sa tertiary school ng Ateneo de Davao University. Ngunit simula palang nung elementarya pa ako ay di ako sinanay na dapat may mga bagong gamit talaga pag pasukan kaya naman labis ko namang ikinatuwa ang pagtungtung ko sa kolehiyo kasi baka magbago yung ganun na estilo na nakasanayan ko lalo na kasi sa skwelahan ko eh uso yung tinatawag na "peer pressure". (lintik nga naman na peer pressure to! gagawin pa akong high blood).

Yun nga! pagpasok ko ng first day sa skwelahan nung first year pa ako, bagong uniform, bagong sapatos, bagong bag, bagong kagamitan, bago lahat! Ansarap pala sa pakiramdam. Parang nanalo ka ng lotto na kids edition sa tuwa. :D (pero college na ako nun! isip bata lang talaga siguro ako.) Pero di naman nagtagal yung ganung feeling kasi sa sunod na pasukan, recycled na lahat ng gamit ko. Wala ng bago. (saklap na naman. hahaahah). Pero ok lang yun sabi ko. Wala naman ding masama sa mga recycled na gamit basta maayos pa at pwede pang gamitin.

Kaya nga lang. papatayin ka sa ingit ng mga kaklase mo sa mga bago nilang dala na ipagmamayabang nila! (NAKU!!! Pag nakita ko talaga yan si INGIT, hindi ko na pakakawalan sa sakal yan! haha).  Ayun! buong taon kong sinubukang ipikit ang mga mata ko sa mga bagay na meron sila. (bad din kasi yung nagseselos ka sa iba sabi sa BIBLE). 

Akala ko yun na yung pinaka masaklap. Meron pa palang baon ang Gods of suffering! Dobleng tiis ako pagdating ng 3rd year kasi recycled na naman lahat ng gamit ko. (anak ng buhay na totoy nga naman!). Uy! pero nalagpasan ko yun ah? diba nga 4th year na ako. :D

Last na yun sabi ko! Pero na naman! may "MAS" pa pala sa "PINAKA"? (mali ata yung teacher ko sa pagtuturo sa akin ng comparative at superlative noon). Kaya tayo dumating sa-

"Tay penge pong pera!"  :)))

"San mo gagamitin ang pera?"

"Pambili lang po ng medyas kasi sira sira na po yung medyas ko" (sa puntong eto eh medyo positibo akong pagbibigyan ako. Sana nga lang. Kahit bagong medyas lang po bago ako grumadweyt!)

"Ok sige. Ipapadala ko nalang sa atm mo bukas"

"YES!!! napatalon ang ulirang recycler! (haha.walang basagan ng reaksyon) "Tay! magkano po ba budget ko pambili ng medyas?"

"P100 nak." -------  0.o (speechless ako)

 "Hangang recycle nalang yata talaga ako!" "Ok lang. nga naman nakakatulong pa ako ke inang kalikasan". Yun nalang nasabi ko sa sarili ko. Pero deep inside di ko na alam kung matatawa ba ako o mag.uuramentado sa sobrang EWAN!

Yun po! Hangang ngayon di pa ako nakakabili ng bagong medyas. HAHA. Patuloy nalang sa pagpasok sa skwela. Kaya kung makikita nyo ako sa skwela. Please lang! Sa mukha nalang kayo tumingin at wag na sa may bandang baba ng katawan para di nyo makita ang secret kong medyas na naging katuwang ko na ng almost 4 years na.

P.S  -Sa mga nakakarelate. Goodluck sa mga hihingiin niyo sa parents niyo! :D

P.S.S  -alam ko medyo exag ang ibang statement. haha. bye! bye! :P

CLICK THE TITLE BELOW AND LISTEN TO A MUSIC WHILE READING THE ARTICLE!!!

SCARED TO DEATH

It's not that I can tell you that I'll miss you and I love you now that I'm lying in a coffin. -but I seriously still want to.

It all started with a "hi" and sometimes I feel that it's so magical how a word could create such deep connections later on. Connections that will be cherished forever. The funny thing is I cannot do it anymore. Not anymore.

To all the good times we had, we never failed to paint smiles on our faces at the end of the day. To the point that I can't even imagine how I'll do something on my own because whenever I do things with you, it just feels so perfect like nothing is gonna go wrong.

Troubles come, troubles go. It's just how it happens. We withstand the test and set the barricades of love for us to enjoy and be happy of. -but what is it now? In my case, I better wish that I was heartbroken yet able to see you from afar but how is it that mine is both heartbroken and not beating at the same time? :(

However, I wonder how it feels on your side. I bet it's not easy as well. Seeing me close up, hands on the furnished wood carved into a box like rectangle and liquids pouring down your pink cheeks. It must hurt too. So much when you imagine that one minute ago I was standing by your side and then one minute after, I'm gone. Gone to the depths of the void and I cannot come back. I know I cannot come back even if I try to do anything!

Death cut me short, and now depriving me of loving you more. Hoping that the things I shared with your life would give me the privilege of extending my love for you. I'll remain. -even though i have to let you go now. it should be that way.

"Scared to death" was all I could ever think when I was still on your side though it proved me wrong because "Scared of not being able to love you" is what matters more. Sorry if I realized it too late. 

Now I have to go. Alone. Without you. -goodbye!

P.S  Darn! I'm almost out of words for this! It really hurts even though you're not really the one in the situation. THIS IS THE FIRST TIME THAT I'LL SAY THAT YOU CAN GO OUT OF WORDS DESCRIBING LOVE. Before I thought that people who says something like this are over reacting but I'll eat my words now. In fact, I just ate it! Life is so fragile to be wasted. We could never know when they'll go. I couldn't help but think about how I would feel after that very second that a loved one would lose the very last heartbeat of their life coz' you'll know after that, you could never ever see, hear, or touch them. Ever again! Yet, they say LIFE cannot be completed without DEATH. May be true but heck it's one hard truth to accept.

I THINK NOW WE KNOW WHAT TO DO? Go then coz I'll do mine!!!